Kubizm był pierwszym modernistycznym ruchem artystycznym, rozwiniętym w Paryżu na początku XX wieku przez Pabla Picassa i Georgesa Braque’a.
Kubistyczny styl malarstwa powstał we Francji około 1907 roku. W tym właśnie czasie Picasso i Braque rozpoczęli współpracę, tworząc obrazy, które były inspirowane nieeuklidesowymi zasadami geometrycznymi. Efektem był radykalnie nowy sposób patrzenia na przedmioty i przestrzeń.
Termin kubizm pochodzi od angielskiego słowa cube, które wywodzi się z łacińskiego cubus (sześcian). Słowo to zostało po raz pierwszy użyte przez Louisa Vauxcellesa w 1907 roku po wizycie w pracowni Braque’a, gdzie zobaczył prace przedstawiające zniekształcone sześciany. Użycie słowa kubizm szybko rozpowszechniło się w całej Europie i Ameryce.
Cechy stylu kubistycznego
Malarze kubistyczni wykorzystywali w swoich pracach wielokrotną perspektywę: na jednym płótnie pokazywali jednocześnie wiele punktów widzenia. Posłużenie się techniką kubizmu pozwalało im nie tylko na portretowanie obiektów pod wieloma kątami, ale także na ukazanie ich w taki sposób, w jaki mogą się one prezentować pod dowolnym kątem lub z dowolnej odległości.
Kubiści byli zainteresowani przedstawianiem ruchu w swoich obrazach, co osiągali za pomocą wielu perspektyw, jak również poprzez rozbijanie obiektów na ich poszczególne części lub fragmenty. Wprowadzili również nowe materiały, takie jak papier collé i kolaż.
